زندگی پیاده در شهر با تاکید بر ساماندهی فضاهای پیاده غیرهمسطح (نمونه موردی میدان تجریش تهران)

حرکت پیاده، طبیعی ترین و ضروری ترین شکل جابجایی انسان است که نقش اساسی در ادراک محیط دارد،شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده اندکه امروزه به دلیل سلطه اتومبیل ، حرکت پیاده به تدریج نقش طبیعی خود را از دست داده است.دربسیاری از موارد جهت جلوگیری از تداخل عابر پیاده با اتومبیل، حرکت پیاده به سطح یالای خیابان و یا زیرزمین منتقل شده است.در حالی که این فضاها در بیشتر مواقع فاقد مقیاس و استاندارهای لازم در ارتباط با فرد پیاده می باشند.این پژوهش با تکیه بر فضاهای پیاده غیر همسطح که به عنوان پل عابر پیاده و نیز زیرگذرهای عابر پیاده مطرح می شوند، به دنبال راهی برای تقویت فضاهای شهری پیاده موجود است که در ضمن اینکه باعث افزایش پیاده مداری در شهر می شوند ، به حوزه پیرامون خود هویت بخشیده و به عنوان یک نشانه در استخوان بندی شهر نقش خود را ایفا مینمایند.میدان تجریش تهران از مکان های تجاری وگردشگری و شلوغ تهران است که بازار قدیمی ,تکیه بزرگ تجریش,امامزاده صالح و مراکز خرید وخیابان ورودی کوه دربند از نقاط دیدنی آن می باشند.بنابراین روزانه شاهد ازدحام زیاد عابرپیاده و تداخل آنها با اتومبیل ها می باشیم.همچنین وجود پایانه اتوبوس های تند رو وتاکسی ها و نیز افتتاح ایستگاه مترو تجریش ,باعث افزایش هرچه بیشتر ترافیک این میدان شده است.پل آهنی روگذر عابرپیاده در ابتدای خیابان شهرداری همچون وصله نامناسبی دو طرف خیابان را به هم متصل کرده است ونقش جابه جایی عرضی عابران راایفامیکند .پیاده رو نامناسب و بد منظر بین میدان تجریش و ایستگاه مترو در میدان قدس و کالبد ورودی ایستگاه مترو از دیگر موارد بررسی در این پژوهش می باشند. در چنین شرایطی ساماندهی گذرگاههای عابرپیاده جهت افزایش کیفیت فضایی این میدان تاریخی ضروری به نظر میرسد.تا همچون گذشته نقش هویتی خود را ایفا نماید. واژگان کلیدی: پیاده راه,فضای شهری,عابرپیاده,پیاده راه غیر هم سطح,میدان تجریش